Драгічынскае гета знаходзілася на захад ад моста, і было абмежавана вуліцамі Леніна, Першамайскай, Кастрычніцкай і Пушкіна. Тэрыторыя гета была абгароджана высокім плотам з дошак, пазбіваных ушчыльную без прасвету, паверсе якіх быў нацягнуты калючы дрот. У перадваенныя гады сярод 3125 чалавек насельніцтва Драгічына габрэяў было 1521 — каля паловы жыхароў. Перад вайной у горадзе знаходзіліся 2675 яўрэяў.
Як успамінае Шмуэль Эпельбаум, адзін з пакінутых у жывых былых вязняў, гета ў Драгічыне было створана нацыстамі вясной 1942 г.
Яно падзялялася на гета «А» («карысных» габрэяў – найбольш заможную частку насельніцтва) і гета «Б» («бескарысных» – беднату, непрацаздольных гараджан, старых, жанчын, маленькіх дзяцей).
Некалькі відавочцаў, цудам выратаваліся ў той страшны час, апісваюць тое, што адбывалася так: «на вокнах дамоў у абодвух гета быў усталяваны высокі плот і калючы дрот. Абодва гета займалі прыкладна чвэрць плошчы ўсяго горада, і на гэтым невялікім участку немцы ўціснулі ўсіх яўрэяў Драгічына, а таксама вялікую колькасць яўрэйскіх бежанцаў з Хомска, Шаршава, калоніі і многіх іншых населеных пунктаў вакол Драгічына. Пятнаццаць, і нават больш, чалавек былі размешчаны ў адным доме
«…Немцы загадалі пабудаваць гета. Яны пабудавалі высокую сцяну ўздоўж вокнаў на ўсім працягу дарогі ад моста да Зарычкі бокам, якая выходзіць на сінагогальны двор. Яны абнеслі яго калючым дротам, і гэта павінна было быць гета. Другі бок дарогі быў за межамі гета. Калі гета было дабудавана, прыбылі эсэсаўцы, якія напалохалі ўвесь горад. Мы выдатна ведалі, што рана ці позна з намі здарыцца нешта жудаснае. Мы былі як бедныя авечкі, якія чакаюць бойні» — (пасведчанне аб тых днях яшчэ адной выжылай вязніцы, ураджэнкі Драгічына, Хавы Фельдман).
У ноч з 25 на 26 ліпеня 1942 года «бескарысны» кантынгент з гета «Б» у колькасці 1700 чалавек быў адпраўлены на Бронную гару (у 17 км ад Картуз — бярозы) і там цалкам знішчаны.
Многія спрабавалі хавацца ад аблавы ў падвалах і на гарышчах дамоў, у ямах, выкапаных у садах і на агародах. Іх выцягвалі з хованак і забівалі цэлымі сем’ямі: кагосьці прама там жа, кагосьці-выводзячы на вуліцы.
Тых, хто бег і спрабаваў схавацца за горадам – у ровінскім лесе, у радастаўскіх балотах – таксама лавілі і нішчылі. Выжыць пашанцавала адзінкам-тым, каго хавалі жыхары хутароў, і тым, каму ўдалося выратавацца ў партызанскай зоне.
Пераважная большасць няшчасных уцекачоў гінула ад холаду і голаду, ад рук фашысцкіх карнікаў.
Канчатковае знішчэнне гітлераўцамі насельнікаў Драгічынскага гета адбылося 15 кастрычніка 1942 года.
Ва ўспамінах Ш. Эпельбаўма «знішчэнне Драгічына» распавядаецца: «…Уся Абшчына гета «А» была адпраўлена на найбліжэйшы вакзал са старых могілак і расстраляна. Пасля гэтага на працягу некалькіх дзён шукалі ўсіх яўрэяў, якія хаваліся, і дастаўлялі іх да транспартнай стаянкі каля жалезна-дарожнага вакзала»
Вось як апісвае тыя падзеі яшчэ адзін з ацалелых драгічынскіх габрэяў Іегошуа Капелюшнік: «за месяц да ліквідацыі гета немцы загадалі габрэям вырыць канавы паміж садам святара і старым могілкамі. Яны сказалі габрэям, што гэтыя равы, прызначаныя для абароны на выпадак бамбаванняў рускімі самалётамі. Аднак на самай справе гэта былі магілы для пакінутых у жывых габрэяў Драгічына».
15 кастрычніка 1942 года Драгічынскае гета было ліквідавана а ўсе яго вязні расстраляныя на старых габрэйскіх могілках (на месцы цяперашняй паўднёва-заходняй часткі гарадскога парку — паміж рэчкай, цяперашняй вуліцай Будзёнага і тэрыторыяй базару).
У восень 1944 года, неўзабаве пасля вызвалення раёна, камісіяй, якая расследавала дадзеныя злачынствы, было ўстаноўлена, што толькі тут, у велізарных ямах на лузе перад чыгуначным вакзалам: «фашысцкія каты па – зверску забілі 3618 чалавек, у тым ліку мужчын – 895, жанчын – 1083 і дзяцей-1838».
Помнік на магіле ахвяр фашызму — вязняў гета. Горад Драгічын, сквер каля чыгуначнага вакзала.
