Нарадзіўся ў вёсцы Бездзеж Кобрынскага павета, які аднасіўся тады да Гродзенскай губерні (цяпер – Драгічынскі раён Брэсцкай вобласці) у сям’і купца 1-й гільдыі Меера Гершалевіча Уладаўскага. У 1906-1912 гадах вучыўся ў Брэст-Літоўскім камерцыйным вучылішчы (незакончыў). Вучыўшыся ткацкай справе ў Лодзі, працаваў ткачом затым ён зноў вярнуўся ў Брэст-Літоўск, дзе і сустрэў Першую сусветную. З вайной прыйшла пара тулянняў па краіне. 1916 года — на чыгуначным будаўніцтве на Валдае Удзельнік грамадзянскай вайны, уступіў у РКП (б). Пачатак друку ў 1919 годзе. У 1922 годзе пераехаў у Маскву і змяніў прозвішча. Працаваў у газетах «Известия«,»Гудок», «Праца». Юнаком ён аднойчы нават арыштаваў прыстава, удзельнічаў у арганізацыі Рады, стаў бальшавіком. У грамадзянскую вайну ваяваў на розных франтах, працаваў у газетах ва Уладзіміры і Крэменчузе. У 1920 г. у Палтаве пазнаёміўся з В. Г. Караленка.
Д. Стонаў уступае ў «працоўную апазіцыю» Шляпнікава, затым ірве з партыяй і пераязджае ў Маскву. У 1925 годзе ў выдавецтве «Зямля і Фабрыка» выйшаў першы зборнік апавяданняў Д. Стонава «Ліхарадка». Пазней ён супрацоўнічаў у шматлікіх газетах і часопісах, быў карэспандэнтам «Известий», «Гудка» і «Працы», пісаў у «Нашых дасягненнях». Шмат ездзіў па краіне, на поўначы бачыў бясконцыя склады з арыштаванымі і высланымі людзьмі..
У 30-я гады вялікае сяброўства звязвала Дзмітрыя Стонава з Юрыем Слезкіным, Міхаілам Булгакавым, Сямёнам Гехтам, Сяргеем Буданцавым, Яўгенам Ланам, Юрыем Гайдоўскім і іншымі. У 1942 годзе Д. Стонаў быў прызваны ў войска, працаваў у вайсковай газеце, удзельнічаў у баявых дзеяннях на Сталінградскім і 4-м Украінскім франтах, пасля цяжкай кантузіі ў 1944 годзе дэмабілізаваўся, потым працаваў у Совинформбюро і ў Радыёкамітэце, да і пасля вайны выкладаў у Літаратурным інстытуце.
У ноч з 12 на 13 сакавіка 1949 года Д. Стонава арыштавалі і даставілі на Лубянку ва ўнутраную турму Міністэрства дзяржаўнай бяспекі (МДБ). Тым часам ішлі масавыя арышты вядомых прадстаўнікоў творчай інтэлігенцыі і ажыццяўляўся сталінскі план «вырашэння яўрэйскага пытання». Д. Стонаў актыўна супрацоўнічаў з Габрэйскім антыфашысцкім камітэтам (ЕАК), часта друкаваўся ў газеце «Эйнікейт», сябраваў з многімі членамі Прэзідыума ЕАК. Амаль усе яны былі арыштаваныя ў канцы 1948 — пачатку 1949 года,Жыццяпіс дзяцей і гадоў пазней ўвайдуць у яго аўтабіяграфічны раман»Сям’я Раскіна.»
Дзмітрый Стонаў-пісьменнік, вёльмі прыкметны ў даваенныя гады, а цяпер незаслужана забыты. Вядомасць пісьменніку прынеслі яго кнігі «Сваёй уласнай рукой» (1925), «Сто тысяч» (1927), «Людзі і рэчы» (1928), аўтабіяграфічны раман «Сям’я Раскіных» (1929), «Аповесці аб Алтаі» (1930), «Блакітная косць» (1932), «З круга» (1936), «Эстэрка» (1938), «Ранняя раніца» (1947), «Апавяданні» (1957) і іншыя.
Цяжка пераацаніць значэнне творчай спадчыны пісьменніка, шлях у літаратуры якога праходзіў часцяком у экстрэмальных умовах. Аўтар, які прайшоў Вялікую Айчынную вайну, а затым сталінскія лагеры і турмы, апавядае пра людзей, якія здолелі захаваць чалавечую годнасць у нечалавечых умовах страшнага лагернага пабыту. Але ён не страціў сваё ўнікальнае майстэрства, не зачарсцвеў. Яго проза зачароўвае яснасцю стылю, выразнасцю і лаканічнасцю пісьма і той выключнай душэўнай сардэчнасцю, з якой аўтар ставіўся да сваіх герояў. Крытык Фёдар Маркавіч Левін так характарызаваў творчасць Дзмітрыя Стонава: «Паездкі па краіне, сустрэчы са мноствам людзей узбагачалі ўражанні пісьменніка. Ён ведаў лад жыцця і духоўны свет людзей розных лёсаў і прафесій. У творах Д. Стонава з дакладным веданнем і тонкім разуменнем прадстаўлены рачнік-матрос і лётчык, земскі лекар і калгасны брыгадзір, чыгуначнікі і грузчыкі, дарэвалюцыйныя насельнікі габрэйскіх мястэчак, дырэктары саўгасаў і байцы Савецкай Арміі, беларускія, літоўскія, разанскія калгаснікі. І геаграфія яго твораў адлюстравала шырокі свет, з якім паспеў за сваё жыццё азнаёміцца пісьменнік. Дзмітрый Стонаў пісаў у класічна ясным рэалістычным стылі, ён заставаўся верны традыцыям Караленкі, Чэхава, Буніна. Яго апавяданні і аповесці чаруюць выразнасцю і лаканічнасцю ліста і той душэўнай сардэчнасцю, з якой Д. Стонаў ставіўся да сваіх герояў».
Яго талент праявіўся ва ўсіх без выключэння творах. Цэлае пакаленне вырасла на кнігах Дзмітрыя Стонава.
Памёр у Маскве ў 1962 годзе. Пахаваны на Увядзенскіх могілках Масквы.
Творы:
- Лихорадка. М., 1925
- Дом. М., 1926)
- Шофер Тузов. М., 1926
- Полянские дни. М., 1927, 1928
- Сто тысяч. М., 1927
- Люди и вещи. М., 1928
- Туркестанские рассказы. М., 1928
- Семья Раскиных. М., 1929
- Сундук. М., 1929
- Повести об Алтае. М., 1930, 1931
- Две поездки по Карачаю. М., 1930
- Север меняет лицо. М., 1931
- Просвещенец в аиле. М., 1931
- Голубая кость. М., 1932
- Три новеллы. М., 1933
- Весна. М.,1934
- Эстерка. М., 1938
- Из круга. М., 1936
- Повесть о белом золоте. М.-Л., 1940
- Раннее утро. М., 1947, 1967
- Рассказы, 1957
- Текля и её друзья. М., 1959
- В городе наших отцов. (М., 1964)
- In the Past Night: The Siberian Stories. Texas Tech University Press, 1995.
- Еврейский мотив. Yalo — New Frontier, 2011.
- «Прошедшей ночью. Лагерные рассказы» (1955—1956 гг., впервые опубл. в 1989 г. в изд. «Советский писатель»)
- «В славном государстве Уяр. Фантастическое повествование» (незаверш.)
Літаратура:
- Сидорин В., Советский Север имеет своих героев //Литературная газета. 1932. 29 марта.
- Дроздов А. Литература и колхозная деревня //Новый. мир», 1946. № 12;
- Макаров А. Поворот к современности // Литературная газета», 1947.
24 мая;
- Д. М. Стонов. [Некролог] // Литературная газета», 1963. 12 янв.
- Анна Рыжкова. Писатель, которого не было, но он был // Новая газета. — 2019. — 6 сентябрь (№ 9)
