Гета ў Антопалі (вясна 1942-15 — восень 1942) — яўрэйскае гета, месца прымусовага перасялення яўрэяў гарадскога пасёлка Антопаль Драгічынскага раёна Брэсцкай вобласці ў працэсе пераследу і знішчэння яўрэяў падчас акупацыі тэрыторыі Беларусі войскамі нацысцкай Германіі ў перыяд Другой сусветнай вайны.
Паводле перапісу насельніцтва 1940 года яўрэі складалі каля паловы жыхароў Антопаля — прыкладна 1500 чалавек. Усяго ў Антопалі і размешчаных побач вёсках, разам з бежанцамі з Польшчы, да пачатку вайны знаходзіліся каля 2600 яўрэяў.
Пасёлак знаходзіўся пад нямецкай акупацыяй больш за 3-х гадоў — з 25 чэрвеня 1941 года да 16 ліпеня 1944 года. Адразу пасля захопу горада немцы, ажыццяўляючы гітлераўскую праграму «па канчатковаму вырашэнню габрэйскага пытання», пачалі рэпрэсіі супраць габрэяў — двое былі тут жа забітыя, астатніх пастаянна збівалі і прыніжалі.
Да канца ліпеня 1941 г. нацысты прымусілі габрэяў арганізаваць юдэнрат. Усіх габрэяў пад страхам смерці абавязалі нашыць на адзенне жоўтыя нашыўкі ў выглядзе зоркі Давіда. У гэтае ж гета прыгналі і частку яўрэяў з Шарашова — за 70 км ад Антопаля.
У кастрычніку 1941 года нацысты загадалі габрэям пад пагрозай расстрэлу здаць золата і валюту. Пад падставай «ўтойвання каштоўнасцяў» былі забітыя каля 140 габрэйскіх хлопцаў і мужчын.
Немцы лічылі габрэяў асноўнай пагрозай акупацыйнай улады і сур’ёзна асцерагаліся габрэйскага супраціву. Па гэтай прычыне нямецкія ўлады імкнуліся ў першую чаргу забіць у гета яўрэяў-мужчын ва ўзросце ад 15 да 50 гадоў, нягледзячы на тое, што тым самым пазбаўляліся найбольш працаздольных вязняў. У архіўных дакументах паведамляецца, што ў Антопалі ў другой палове 1941 года былі забітыя практычна «ўсе маладыя габрэі обоего полу».
У кастрычніку 1941 года немцы акружылі Антопаль, загадалі ўсім яўрэям здаць каштоўныя рэчы і прадукты, і арыштавалі 140 яўрэяў-мужчын, у тым ліку падлеткаў з 14-ці гадоў.
Адначасова мясцовых жыхароў прымусілі выкапаць расстрэльны роў каля вёскі Прышыхвосты (цяпер Першамайск). На наступны дзень у горад прыбыла калона нямецкіх грузавікоў, схопленых НАПЯРЭДАДНІ габрэяў-мужчын пагрузілі і павезлі нібыта на прымусовыя працы, а на самай справе вывезлі і забілі ва ўрочышчы «Хвойнікі». Маці і жонкам ужо забітых габрэяў немцы «дазволілі» сабраць пасылкі для родных, пасля чаго прысвоілі сабе ўсё, што здолелі сабраць самі паміраюць ад голаду ашуканыя людзі.
Увесну 1942 года габрэяў Антопаля і бліжэйшых вёсак (больш за 2500 чалавек) сагналі ў два гета — «A» і «Б». Габрэяў, якія маюць прафесійную кваліфікацыю, патрэбную немцам, пасялілі ў асобнае гета «A», старых і хворых — у гета «Б». Абодва гета былі абнесеныя агульным драўляным плотам вышынёй 2,5 метра з калючым дротам зверху, і пераходзіць з аднаго гета ў іншае і выходзіць за тэрыторыю гета яўрэям забаранялася.
Вязні туліліся ва ўмовах невыноснай цеснаты-па 40-50 чалавек у доме.
Перыядычна немцы і паліцэйскія абыходзілі яўрэйскія дамы і патрабавалі золата, каштоўнасці і проста добрыя дыхтоўныя рэчы. Такім спосабам можна было адкупіцца ад смерці на яшчэ некалькі тыдняў ці месяцаў. Калі ж плаціць было няма чым, усю габрэйскую сям’ю расстрэльвалі.
Улетку 1942 года каля 1000 антопальскіх яўрэяў былі вывезены і забітыя на Броннай гары. года гета было акружана, вязняў выгналі з дамоў і для застрашвання на вачах ва ўсіх забілі рабіна.
У восень 1942 года Антопальскае гета было знішчана канчаткова. За некалькі дзён падчас «акцыі» (такім эўфемізмам гітлераўцы называлі арганізаваныя імі масавыя забойствы) нацысты і калабарацыяністы расстралялі каля Антопаля ва ўрочышчы Хвойнікі (на Першамайскіх могілках у 1 кіламетры на ўсход ад Антопаля) ад 2000 да 2500 пакінутых у гета габрэяў.
Асуджаных людзей прывезлі на грузавых аўтамабілях да загадзя выкапаных расстрэльных ямаў. Месца забойства было ачэплена паліцаямі і жандармерыяй. Яўрэяў прымушалі распрануцца, спусціцца ў яму і легчы тварам уніз, пасля чаго іх расстрэльвалі з аўтаматаў.
На забітых спускаліся немцы ў гумовых ботах і ў гумовых пальчатках, шчыльней ўкладвалі целы забітых, вырывалі ў іх з рота залатыя зубы і здымалі кольцы з рук. Калі кольца не здымалася, адрэзалі палец разам з ім.
Пасля забойства ямы-магілы доўгі час былі кінутыя ня закапанымі, і драпежныя звяры і птушкі раздзіралі і расцягвалі целы забітых.
Ва ўрочышчы Хвойнікі на месцы пахавання забітых у часы Катастрофы антопальскіх габрэяў усталяваны помнік.